...

Terwijl jullie je nog een keer omdraaien in bed is het  hier alweer zondagmiddag, en het wordt tijd om eens met het dagboek te beginnen.

Regentijd

Als we terugdenken aan deze week, overheerst het beeld van regen en nog een regen. Tja, als we hier voor een vakantie zouden zijn, hadden we beter in Nederland kunnen blijven. Sneeuw is dan voor ons als Nederlanders interessanter. Maar aangezien we hier ons werk hebben, trotseren we de regen met of zonder paraplu, met geknakte baleinen of één die nog intact is. De kwaliteit van de paraplus die je hier koopt is helaas ook brak. Maar zoals de foto’s laten zien kan regen net zo veel plezier geven als sneeuw!

Onder: Regentijd. Op de achtergrond onderste verdieping links ons appartement

Vorige week zondag (het voelt alsof het gisteren was, zo snel gaat ook hier de tijd!) zagen we even de zon. ’s Middags was het ineens licht en zonnig. Na mijn middagslaapje besloot ik maar eens naar buiten te gaan om wat vitamine op te doen, na al die sombere dagen, ja zelfs weken. Buiten de omheining van ons groepje huizen is het open veld en tot mijn verrassing zag ik daar een stel buurvrouwen gezellig zitten onder de parasol met koffie en toebehoren. Zoals gewoonlijk was het Annette die de koffiepot er bij had gezet en nadat ik in dubbele zin warm welkom was geheten, “kom er bij zitten!” bood Annette me direct koffie aan. Ze moest het wel even binnen gaan opwarmen, maar dat was voor haar geen moeite! De schat! Eerst dacht ik nog: “Een parasol?! Waar zijn jullie nou mee bezig, wees blij dat de zon eindelijk schijnt!” Ik zette mijn stoel pontificaal in de zon, maar daar kwam ik snel van terug! De zon brandde meteen onbarmhartig en het zweet begon  alweer explosief naar mijn poriën te stromen om zich vervolgens een weg naar buiten te zoeken. Hmm, toch maar onder de parasol ! en dan te bedenken dat het al einde van de middag was! De lucht is zo vochtig, dus dat maakt het, behalve als er wind is, toch weer ondraaglijk heet. Maar toch, het heeft ons goed gedaan, het was gezellig en het voelde letterlijk ge”zon”d! Helaas moesten we het hier weer mee doen tot zaterdag! Diezelfde avond ging het alweer mis. (Terwijl ik nog aan het schrijven was, kwam Annette even om een hoekje en zei dat ze weer buiten gingen zitten met een paar vrouwen, ik ben uitgenodigd! Jippie, de zon schijnt!)

Voor ons is het best vervelend, al die regen en het is zo somber en soms onnatuurlijk donker overdag, maar wij kunnen onze huizen verlichten met lampen en onze kleren binnen drogen of zelfs hier en daar gebruik maken van een droogtrommel. En we hebben geen probleem met koken, want wij hebben de beschikking over een degelijk fornuis op gas, binnenshuis.
Heel anders is het met de plaatselijke bewoners in de dorpjes. Daar is ook wel verschil in huisinrichting en ook huizenbouw, maar velen zijn toch min of meer gewend om zo te leven zoals wij ’s zomers op campings ingericht zijn in de meest eenvoudige vorm. Maar ook dan hebben wij de keus en mogelijkheid om eventueel bij hevige en langdurige regenval naar ons eigen droge huisje terug te keren.
Deze mensen die hun huizen niet op palen hebben, zoals onze Judith, hebben last gehad van hele overstromingen in hun kleine houten huisje. En aangezien het koken op hout gebeurt onder niet meer dan een afdakje, al dan niet waterdicht, was dat bepaald mistroostig. De kinderen daar hebben tot taak brandhout te zoeken en daar zijn ze soms uren mee bezig. Maar je begrijpt dat het hout ook allemaal nat was, dus een fatsoenlijk vuurtje stoken om wat eten op klaar te maken was ook dagenlang niet mogelijk. En het drogen van de was gaf nog een zorg erbij!

Het huisje van Judith - onze hulp - in Kasia in droger tijden.
. Het staat vrij hoog, maar ook bij haar stroomde het water het huis binnen.
Door de windstoten bij de regen, woeien van een aantal huizen stukken van het dak.

Gedurende deze week hebben we Judith bij ons in huis rijst laten koken , dat kon ze dan warm en wel meenemen, zodat ze toch wat warms te eten hadden. Ze heeft namelijk niet alleen de zorg voor drie jonge kinderen, maar ook voor haar ouders, die al op hoge leeftijd zijn (iets ouder dan wij :) Sinco)
Het heeft geen zin om uit solidariteit net zo te gaan leven als zij en ook is het voor ons onmogelijk om hele dorpen aan fatsoenlijke huizen, etc. te voorzien, maar het voelt soms echt heel beroerd dat de mensen hier onder deze omstandigheden leven anno 2010. Qua grondstoffen is dit een rijk land en we betreuren het dat zoals in de meeste van dit soort landen, de ontwikkeling slecht op gang komt, terwijl het land onafhankelijk wilde zijn. Maar over deze problematiek is niet aan mij om daar verder op in te gaan. Ik geef alleen aan dat het soms erg moeilijk is met de grote verschillen geconfronteerd te worden waar je m.i. weinig aan kunt doen.

Het huisje van Emile, een van onze bewakers.
Hij komt deze week maandagavond bij ons eten samen met zijn vrouw.
Ook hier veel wateroverlast...

En zoals in vele delen op deze aard bol het weer soms vreemde vormen aanneemt in veranderingen en extremiteiten is ook hier de regentijd buitengewoon.
Zoals ik al schreef zagen we zaterdag (gisteren) de zon  weer een paar uurtjes terug en ook vandaag hebben we gelukkig wat droge en lichte uren. Maar we zien uit naar een dag die weer helemaal droog is. Ach, over een poosje schrijf ik waarschijnlijk dat we weer snakken naar regen! Wat een geluk dat we het niet zelf allemaal in de hand hebben en wij willen dankbaar zijn voor alles wat we kunnen en mogen doen.
Het schoolwerk gaat door. Het Bijbelvertaalwerk gaat door en de verkondiging van het Goede Nieuws dat God verzoend is met Zijn schepselen! Dus we blijven ook hier doorgaan met op te roepen: “Laat je met God verzoenen!”

Goed nieuws

In de Patpatar stam hadden de jonge christenen het moeilijk. Je kon zelfs van "vervolging" spreken. Wellicht hebben jullie ervoor gebeden... in elk geval is na enkele gesprekken de grootste tegenstander nu voorstander van de evangelieverkondiging. Dank God!

Ook van de Maleu stam horen we mooie berichten. Jongeren zoeken God. Bid voor hen!

Tim de tegelzetter

Zoals jullie misschien nog herinneren hebben wij vorig jaar januari vloertegels in ons huis laten leggen omdat er alleen vies zeil en cement lag. Dat werd gedaan door een jongen die hier als zoon van zendelingen heeft gewoond en nu in Australie woont en werkt,... Tim. Wij waren zo blij en dankbaar dat hij het zo keurig in zijn korte werkvakantie hier voor ons gedaan had, dat Sinco hem een zelfgemaakt certificaat had gegeven met een zogenaamde tegoedbon voor een etentje in een restaurant. Tim was de afgelopen tijd met kerst en Nieuw Jaar weer te gast op de basis en hielp ook nu weer hier en daar een handig handje mee.  Belofte maakt schuld, dus een paar dagen voor hij weer huiswaarts zou keren hebben wij hem opgehaald voor het uitje. Maar voor hij in kon stappen duurde het even, want hij moest nog even een handdoek ophangen. Het bleek dat hij net uren bezig was geweest met een overstroming uit zijn logeerhuisje te dweilen.

Het water kwam hoger en hoger en zette een aantal benedenhuizen blank

Wat een toestand! Toen hebben we hem meegenomen naar het “Hoskins Hotel”. Oh, wat klinkt dat gewichtig! Voor Papua begrippen ziet het kleine restaurantje, niet groter dan een ruime huiskamer, er best aardig uit. Keurige stoelen, kleedjes op de tafels, een bloemetje! Maar er valt nog wel wat te leren. In Kimbe (Liamo) gaat het al aardig professioneel en is af en toe hulp voor instructies ingeroepen van  Australische professionals op dat gebied. Ondanks dat we de enige gasten waren in ons buurtrestaurant, duurde het lang voor onze maaltijden klaar waren. Ongeveer drie kwartier na het opgeven van de bestelling kwam de vriendelijke, maar aarzelende bediende zeggen, dat het vlees dat ik besteld had niet voorradig was! Ik heb toen wat anders opgegeven en ongeveer een half uur later werden onze borden binnengebracht. Hele prestatie, drie verschillende gerechten en dan tegelijk opdienen! Het was smakelijk genoeg, dat wel! Maar toen Sinco voorstelde om nog een nagerecht te bestellen, koffie of wat ijs, heb ik er maar voorgesteld om dat thuis te regelen. Om nu het risico te lopen daar nog drie kwartier te wachten, daar voelde ik niet zoveel voor. Ze kunnen in dit land echt tijden bezig zijn met het maken van één kop koffie, en dan blijkt het ook nog oploskoffie te zijn. Je moet er de humor maar van inzien! Wat zijn we in Europa verwend!

Vrouwenbrunch

Zaterdagmorgen werden we uitgenodigd door een van de dames hier voor een vrouwenbrunch. In de uitnodiging stond dat je niets hoefde mee te nemen, omdat er genoeg zou zijn. Voel je niet verplicht, enz. Als praktische en zuinige Nederlander vond ik dat duidelijk. Bovendien heb ik de ervaring dat de gezamenlijke maaltijden hier inderdaad zeer overvloedig zijn en  meestal blijft er zoveel over, dat je er gemakkelijk nog een keer met z’n allen van zou kunnen eten. De gastvrouw had haar kamer gezellig ingericht met diverse zitjes en de tafels leuk gedecoreerd!

En zoals voorzegd, er was volop te eten en te drinken. Ik had dus niets meegenomen en ook dacht ik dat ik aan de late kant was, ik had me een beetje verslapen, maar ik was de eerste. Ook met het begrip van “op tijd zijn” wordt hier wat losser omgegaan dan wij gewend zijn. Nu was er wel aangegeven dat het een soort inloop was, maar toch. Afijn, er kwamen druppelsgewijs genoeg vrouwen op af en dat was bijzonder gezellig. Toch had bijna iedereen nog een schaal met dit of dat meegenomen. Zo gaat dat hier dus. Ik waande me weer in een Amerikaanse film zoals The Road to Avonlea, daar hadden ze ook altijd van die leuke gemeenschappelijke maaltijden waar iedereen een eigen baksel op de tafels zetten. Nederlanders zijn écht anders!

Werkzaamheden

Sinco geniet steeds van zijn schoolwerk en de leerlingen en ik van mijn job in  de bieb. Ik kom zulke mooie en interessante boeken tegen, ik wil daar nog wel eens wat meer over vertellen.

Deze zondag moest Sinco preken. We hebben mooie studies van de psalmen beluisterd en daardoor geinspireerd sprak Sinco over de psalmen en in het bijzonder over de deur tot de psalmen: psalm 1. Hij had een mooie leerzame powerpointpresentatie gemaakt. Gewoon jammer dat je al dat moois uit Gods woord niet met veel meer mensen kan delen.

De bloem

Op een van de trieste dagen hier werd mijn aandacht getrokken door een prachtige hibiscus in mijn tuintje. Zoals misschien bekend is de Hibiscus een eendagsbloem.  Een van de struikjes die ik ooit had geplant had een paar takken die recht de lucht in groeien , en op één van die uitlopers prijkte tegen de achtergrond van een zwaargrijze lucht zo’n prachtige bloem. Spontaan kwam er een onderschrift voor dit jubelende beeld in gedachten: Glorie aan God! De natuur laat zich door de regen niet weerhouden om lof te brengen aan de Schepper!

***
Hoe prachtig is het
dat niemand
een seconde
hoeft te wachten
om te beginnen
met de wereld
te verbeteren!

Anne Frank - Joods meisje
dat in de oorlog
in een concentratiekamp
overleed.

***

Ons thuisfront heeft een mooie site met o.a. een forum over zending!

...

PS. Ik lees altijd met veel interesse en geprikkeld door de humor de columns van

COLUMNCHRIST

Neem een kijkje!